Wianki. Zwyczaje, tracycje, święta.

Tradycją jest święcenie wianków ostatniego dnia oktawy Bożego Ciała, (8 dni szczególnej łaski) z modlitwą o opiekę i dobre zbiory. Dawniej podobno, wianki zostawiano w świątyni na całą oktawę święta. Po ośmiu dniach każdy zabierał wianek do domu. Wierzono że nabierają one nadprzyrodzonej siły. Nadawano im takie samo znaczenie jak wielkanocnym palmom – wierzono, że mają leczniczą moc i działanie ochronne, wierzono że zapobiegają urokom. 

Wianki powinny były być uplecione z pierwszych kwiatów i ziół leczniczych (rumianku, róży, mięty, rozchodnika, macierzanki, kopytnika, grzmotnika, jaśminu). Dawniej przyniesione do domu wianki kładziono za obrazy świętych, wieszano nad oknami i w sieni. Ukruszone ziele z wianków stosowano do sporządzania leczniczych herbat, mikstur domowych oraz do okadzania roślin i zwierząt.

Wianek przechowywany był i jest przez cały rok, nie wolno go wyrzucać, bo jest poświęcony, po roku można go spalić.