piątek, 12 lutego 2016
wtorek, 9 lutego 2016
Środa Popielcowa. Tradycje, obrzędy.
Popielec,
Środa Popielcowa (Staropolska Wstępna Środa) – w kalendarzu
chrześcijańskim jest to pierwszy dzień Wielkiego Postu (40 dni) przed
Wielkanocą. Według obrzędów katolickich tego dnia kapłan posypuje głowy
wiernych popiołem, na znak pukuty, żałoby i uproszenia u Boga przebaczenia.
Mówi przy tym: "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz",
"Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię". Obrzędowi temu w
XI w. papież Urban II nadał charakter obowiązującego zwyczaju. Wówczas
postanowiono też, że popiół będzie pochodził z palm, poświęconych w poprzednim
roku w Niedzielę Palmową.
Dlaczego
Środa „Popielcowa”? Ks. Ryszrd Groń pisze: “Może niejednego
zastanawiać skąd się wzięła praktyka posypywania głów popiołem i dlaczego
skojarzono ją właśnie ze Środą Popielcową? Wzięła się ona z chrześcijańskiej
praktyki pokutnej, jaką od V w. rozpoczynano okres Wielkiego Postu, w
poprzedzający niedzielę poniedziałek, a od 604 r. w środę. Miał bowiem wtedy
miejsce sakrament pokuty publicznej. Był to swoisty obrzęd wypędzania
publicznych pokutników z kościoła. Po odbytej spowiedzi publicznej pokutnicy
wychodzili przed kościół, gdzie biskup z prezbiterami sypał na ich głowy popiół
parafrazując słowa z Księgi Rodzaju: „Pamiętaj człowiecze, że jesteś prochem i
w proch się obrócisz; czyń pokutę, abyś miał życie wieczne” (3,19). Po czym
kropiono ich wodą świeconą oraz ich szaty pokutne, które oni przywdziewali na
cały okres Wielkiego Postu. Wtedy padali twarzą na ziemię, a zgromadzony lud w
kościele śpiewał nad nimi Litanię do Wszystkich Świętych; w końcu wypędzano ich
z kościoła jak Adama i Ewę z raju. W X wieku do publicznych pokutników zaczęli
dołączać również inni wierni zgromadzeni w kościele, którzy także uważali się
za grzeszników i chcieli pokutować. Stąd Kościół (papież Urban II), wychodząc
naprzeciw coraz bardziej rozpowszechniającej się praktyce zalecił na soborze w
Benewencie (1091) praktykowanie obrzędu posypania głów popiołem w środę
rozpoczynającą Wielki Post wszystkim wiernym. Praktyka ta następnie przyjęła
się w całym Kościele od 1099 r.; wtedy też sama środa przyjęła nazwę Środy
Popielcowej”.
Julian
Fałat „Popielec”
Witold
Wojtkiewicz „ Medytacje. Popielec”
czwartek, 4 lutego 2016
Karnawał góralski. Tradycje.
Góralski Karnawał to
wydarzenie, którego celem jest przede wszystkim „kultywowanie ludowej tradycji w
zakresie obrzędów kolędniczych”, „utrzymanie kulturowych kontaktów pomiędzy
autentycznymi środowiskami folklorystycznymi w kraju”, „przekazywanie
piękna karnawałowych obyczajów różnych regionów Polski jako ważnego elementu
tradycji kultury ludowej” jak piszą inicjatorzy i organizatorzy projektu.
Co roku zjeżdżają do Bukowiny
Tatrzańskiej przedstawiciele różnych środowisk ludowych ze swoim
niepowtarzalnym programem karnawałowym.
Program obejmuje m.in. takie konkurencje
jak: konkurs grup kolędniczych, kumoterki, konkurs tańca zbójnickiego, a także
wystawy – twórczości ludowej i zimowa wystawa polskich owczarków podhalańskich.
Najwięcej emocji wzbudza niewątpilwie taniec zbójnicki - męski taniec znany głównie wśród górali Karpat Zachodnich i kumoterki,
czyli wyścigi par góralskich w saniach po śniegu (wyścig, czyli gońba po
góralsku).
Nazwa Kumoterki pochodzi od kumotra
(rodowitego górala) i kumoszki (rodowitej góralki). Zazwyczaj w wyścigach biorą
udział małżonkowie. Sanie, w których jadą powinny być drewniane – tradycyjne
góralskie. Powozi kumoter. Oboje są ubrani w tradycyjny strój góralski. Inną
równie atrakcyjną i wymagającą dużej odwagi konkurencją jest skiing,
czyli narciarz jadący za koniem oraz ski-skining, czyli
narciarz jadący za koniem, na którym siedzi jeździec. Zawodnicy z zawrotną
prędkością jadą do mety. Zawody prowadzone są na czas. Zwyciężcy otrzymują
nagrody. Widowiskowość konkursowi zapewniają przede wszystkim uczestnicy w
swoich pięknych strojach ludowych, zaprzęgi konne, charakterysyczny odgłos
dzwonków góralskich, a także malowniczy krajobraz architektury góralskiej wśród
ośnieżonych gór. Wszystko to razem tworzy niepowtarzalną atmosferę imprezy.
Tłusty czwartek. Tradycje.
Tłusty
czwartek, (zapusty) to ostatni czwartek przed wielkim postem,
poprzedzającym Wielkanoc. Tłusty czwartek rozpoczyna ostatni tydzień karnawału.
Zgodnie z tradycją, w tym dniu dozwolone jest objadanie się. Data tłustego
czwartku jest ruchoma i zależy od daty Wielkanocy.
Najpopularniejsze
potrawy to pączki i faworki (chrust, chruściki). Podobno dawniej objadano się
pączkami nadziewanymi mięsem i słoniną, które obficie zapijano wódką. Według
jednego z przesądów jeśli ktoś w tłusty czwartek nie zje ani jednego pączka –
to nie będzie mu się wiodło.
Staropolskie
przysłowia:
Tłusty
czwartek pączkami fetuje a od Popielca ścisły post szykuje.
Powiedział
Bartek, że dziś tłusty czwartek, a Bartkowa uwierzyła,
dobrych
pączków nasmażyła.
Subskrybuj:
Posty (Atom)