Tradycje, zwyczaje. Święcenie ognia i wody.

Wigilia Paschalna, obchody rozpoczynają się w nocy poprzedzającej Wielkanoc. W starożytności Wielka Sobota była dniem ciszy i postu. Wieczorem chrześcijanie zbierali się na całonocne czuwanie i modlitwy. Prawdopodobnie w V wieku pojawiły się opisy ceremonii poświęcenia świecy paschalnej (paschału). Kolejne obrzędy liturgiczne tego dnia rozwijały się w ciągu wieków i były stopniowo wprowadzane do obrzędów Wielkiej Soboty.

“Wielkanoc zaczyna się w sobotę po zachodzie słońca. Rozpoczyna ją liturgia światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał - symbol zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: "Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen". Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło”. - święcenie ognia.

rozdawanie ognia

W tym czasie odbywa się święcenie wody, której używa się przede wszystkim do chrztu. Wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne. Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną.

Dawniej święcono wodę rano i przynoszono do domu tyle, żeby po poświęceniu wystarczyła na cały rok, do różnych uroczystości, np. błogosławienie młodej pary. Wieczorem, święcono ogień. Według tradycji, chłopcy kilka dni wcześniej szukali na drzewach huby, suszyli ją, a w Wielką Sobotę przynosili pod kościół, wrzucali do rozpalanego, poświęconego ogniska. Później przy pomocy tlącej się huby zanosili poświęcony ogień do domów. Wierzono, że ogień ochroni i oczyści dom z wszelkiego zła.