piątek, 27 marca 2015

Tradycje, zwyczaje. Wielkanocne zwyczaje, gry i zabawy.



Jednym ze zwyczajów, powracających do tradycji wielkanocnych jest kolędowanie. Jak piszą etnografowie: w regionie tarnowskim - kolędują tzw. „Dziady śmirgutne” (Dziady śmiguśne) - „przebrani chłopcy, przepasani powrósłami słomianymi, czasem mają czapki ze słomy. Twarze mają zasłonięte maskami z króliczej skóry, ewentualnie wysmarowane sadzą. Często dzierżą ceber owinięty powrósłami. Chodzą od chaty do chaty, składając życzenia, polewając wodą gospodarzy i dostając za to jakieś datki”.


regionie podlaskim, znany jest zwyczaj kolędowania z "Konopielką". Dawniej, (tak jak i współcześnie) brali w nim udział jedynie mężczyźni. Kolędnicy chodzili w świąteczną noc, z niedzieli na poniedziałek wielkanocny, od domu do domu, "śpiewali" gospodarzom dobre życzenia. Pannom i kawalerom życzyli zmiany stanu cywilnego, a gospodarzom urodzaju. Jednak życzeń nie śpiewali np. "nieczystym pannom", czyli niezamężnym pannom z dzieckiem. Jeżeli kolędnicy nie otrzymali poczęstunku, to przyśpiewywali złośliwie. Wierzono, że takie przyśpiewki wróżą nieszczęście i staropanieństwo córce gospodarzy.



regionie lubelskim natomiast popularnym zwyczajem było chodzenie po „dyngusie, lejokach, lejusie". Wczesnym rankiem gromadki małych chłopców chodziły po kolędzie z życzeniami. Były to różne pieśni wielkopostne albo zabawne wierszyki. Z „gaikiem” natomiast, (małym iglastym drzewkiem przystrojonym kolorowymi wstążkami i kwiatami) chodziły dziewczęta. Śpiewały one pieśni gaikowe - pieśni na powitanie wiosny. 



regionie krakowskim w Niedzielę Palmową kolędują „Pucheroki”- chłopcy, ubrani w kożuchy odwrócone futrem na wierzch, na głowach mają wysokie, stożkowate czapki z kolorowej bibuły, twarze wysmarowane sadzą. W pasie przewiązani są powrósłami. W jednej ręce mają koszyk na datki, w drugiej – „laskę pucherską” (w kształcie młotka lub siekierki). Śpiewając, składają gospodarzom życzenia. Jednocześnie obchodzą pomieszczenie dookoła, stukają przy tym o podłogę swoimi laskami.

Inną tradycją Świąt Wielkanocnych są gry i zabawy dla wszystkich.
Najpopularniejsze to:
W waletkę - wybitka - walka na jajka (pisanki) - stukanie jajkami (pisankami) -  polega na tym żeby stuknąć się jajkami wielkanocnymi, wygrywa ten czyje jajko nie pękło.
Taczanie jajek, polega na turlaniu jajek, wygrywa ten czyje jajko potoczy się najdalej i trafi w dołek.
Rzucanie pisanek, gra się w parach, Para rzuca między sobą jedną pisankę tak, żeby się nie rozbiła. Po każdym udanym rzucie, para oddala się od siebie. Wygrywa ta para, która stoi najdalej od siebie z całą pisanką.

Szukanie zajączka, szukanie pisanek, wszyscy szukają schowanych wcześniej jajek, wygrywa ten kto znajdzie najwięcej.

poniedziałek, 23 marca 2015

Tradycje, zwyczaje. Święcenie ognia i wody.



Wigilia Paschalna, obchody rozpoczynają się w nocy poprzedzającej Wielkanoc. W starożytności Wielka Sobota była dniem ciszy i postu. Wieczorem chrześcijanie zbierali się na całonocne czuwanie i modlitwy. Prawdopodobnie w V wieku pojawiły się opisy ceremonii poświęcenia świecy paschalnej (paschału). Kolejne obrzędy liturgiczne tego dnia rozwijały się w ciągu wieków i były stopniowo wprowadzane do obrzędów Wielkiej Soboty.


“Wielkanoc zaczyna się w sobotę po zachodzie słońca. Rozpoczyna ją liturgia światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał - symbol zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: "Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen". Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło”. - święcenie ognia.



rozdawanie ognia

W tym czasie odbywa się święcenie wody, której używa się przede wszystkim do chrztu. Wierni odnawiają swoje przyrzeczenia chrzcielne. Wigilia Paschalna kończy się Eucharystią i procesją rezurekcyjną.


Dawniej święcono wodę rano i przynoszono do domu tyle, żeby po poświęceniu wystarczyła na cały rok, do różnych uroczystości, np. błogosławienie młodej pary. Wieczorem, święcono ogień. Według tradycji, chłopcy kilka dni wcześniej szukali na drzewach huby, suszyli ją, a w Wielką Sobotę przynosili pod kościół, wrzucali do rozpalanego, poświęconego ogniska. Później przy pomocy tlącej się huby zanosili poświęcony ogień do domów. Wierzono, że ogień ochroni i oczyści dom z wszelkiego zła.

sobota, 21 marca 2015

Kierpce i pas góralski.


Kierpce, gwarowo kiyrpce to tradycyjne skórzane buty noszone przez Górali jako element stroju ludowego. Szyte są z prawdziwej, twardej skóry, przeważnie z jednego kawałka, ozdabiane tłoczonym wzorem. Noszone są przez Górali Podhalańskich, Górali Bukowuny Tatrzańskiej, Beskidu Śląskiegi i Żywieckiego.
Pas góralski (opasek), gwarowo nazywany srosem, trzosem lub miechem, jest elemetem stroju ludowego męskiego Górali Karpat i Podgórza. Wykonany jest z naturalnej skóry z tłoczonym ornamentem, nabijany metalowymi kabzinami, zapinany na kilka sprzączek. Bogatsi nosili pasy, które były szyte z podwójnej skóry, a w środku znajdowały się woreczki. Mieściły się tam pieniądze, fajka i inne niezbędne przedmioty.
Obecnie kierpce, pasy jak i stroje ludowe są przedmiotem inspiracji dla wielu projektantów mody, projektantów przedmiotów użytkowych a także designerów aranżacji wnętrz.


kierpce podhalańskie



kierpce kurpiowskie

 kierpce żywieckie


inspiracje




pas inspirowany stylem rumuńskim

pas damski

pas juhaski inspirace



czwartek, 19 marca 2015

Kuchnia polska. Wielkanocne mazurki.

Przepis na mazurek, który zawsze się udaje.
Składniki na ciasto:
2 szklanki mąki pszennej, 1/2 szklanki cukru pudru, 200 g masła, schłodzonego, 2 łyżki śmietany 20%, 1całe jajko, 2 żółtka, 2 łyżeczki proszku do pieczenia, bakalie, cedra z całej pomarńczy.

Przygotowanie: wszystkie składniki trzeba zmiksować. Ciasto uformowane w kulę i owinięte folią można włożyć do lodówki na pół godziny. Po wyjęciu, trzeba rozwałkować i wyłożyć nim dno formy. Można zostawić część ciasta, żeby ozdobić dookoła wałeczkami albo listkami. Piec około 40 minut w temperaturze 200ºC, do zarumienienia. Po wyjęciu trzeba ostudzić.

Składniki na masę bakaliową:
1,5 szklanki suszonych bakalii, jabłko, gruszka, obrane, pokrojone na kawałki, sok z cytryny lub pomarańczy do smaku, pół szklanki wody, orzechy, migdały, ulubione kandyzowane owoce do ozdobienia
Wszystkie składniki  trzeba poddusić pod przykryciem, aż owoce zmiękną, potem zmiksować. Ostudzony mus wyłożyć na upieczony chłodny spód i  ozdobić. Gotowe! Smacznego!

Kuchnia polska. Wielkanocna babka.



    Składniki:
    3 - 3,5 szklanki mąki, 5 dag drożdży świeżych lub suchych (3 opak. po 7 g),  6 żółtek,  1 jajko,  szczypta soli, 1 szklanka letniego mleka, 0,5 szklanki cukru pudru, 125 g roztopionego, chłodnego masła, garść rodzynek,orzechy i inne bakalie, sok z cytryny.

    Przygotowanie: mąkę, drożdże, sól, cukier wymieszać (ze świeżymi drożdżami wcześniej zrobić rozczyn), dodać żółtka i jajko, mleko, sok z cytryny, masło. Zmiksować, do masy dodać orzechy, bakalie i wymieszać. Ciasto przykryć ręczniczkiem i pozostawić w cieple do podwojenia objętości. Po tym czasie ciasto wyjać, wyrobić recznie. Formę na babkę natłuścić i wysypać bułką tartą. Nałożyć ciasto do 1/3 wysokości formy. Znowu przykryć, odstawić w ciepłe miejsce do podwojenia objętości. Piec w temperaturze 170ºC, około 30 - 40 minut. Wyjąć, ostudzić.
    Można polać lukrem1 szklanka cukru pudru roztarta z 3 - 4 łyżkami soku z cytryny lub wody.  
    Gotowe! Smacznego!

Tradycje, zwyczaje. Święcenie pokarmów. Święconka.



Zwyczaj święcenia pokarmów dotarł do Polski prawdopodobnie w średniowieczu. Początkowo święcona była cała żywność przygotowana na święta, księdza przywożono do domu, dlatego na święcenie pokarmów mógł pozwolić sobie tylko bogaty dwór szlachecki. Z czasem zmieniono zwyczaj święcenia pokarmów w domu i przeniesiono go do kościoła.


Dobór potraw w koszyku nie jest przypadkowy. Od wieków każda z nich symbolizuje co innego, uznanego przez ludową  i chrześcijańską tradycję. Ich zestaw zmieniał się, ograniczano ich ilość, aż zostało tylko sześć, żeby ostatecznie ją powiększyć. Przede wszystkim powinny się w nim znaleźć:


·         CHLEB, na pamiątkę tego, którym Jezus nakarmił tłumy na pustyni;
·         FIGURKA BARANKA, (z masła, cukru, albo ciasta), symbol zmartwychwstania, nowego życia;
·         WĘDLINY, MIĘSO, na pamiątkę baranka paschalnego, którego spożywał Jezus podczas uczty paschalnej z uczniami w Wieczerniku, symbol zdrowia, płodności, dostatku;
·         SER, symbol porozumienia między człowiekiem a przyrodą. Gwarantuje zdrowie i rozwój stada domowych zwierząt, od których pochodzi;
·         PIEPRZ odwołuje się do symboliki gorzkich ziół, które Żydzi dodawali do charosetu (rodzaj sosu). Robili to na pamiątkę niewolniczej pracy w Egipcie;
·         SÓL, symbol trwałości, życiodajny minerał, dawniej posiadający moc odstraszania wszelkiego zła, symbol oczyszczenia. Sól ma chronić nas przed “zepsuciem”;
·         JAJKA,symbol płodności i odradzającego się życia. Zwyczaj dzielenia się jajkiem w czasie śniadania wielkanocnego ma odniesienie do wigilijnego opłatka, jest symbolem pojednania i przebaczenia, znakiem miłości i przyjaźni.
·         CIASTO, do koszyka ze święconką weszło jako ostatnie, symbol umiejętności i doskonałości. Zazwyczaj jest to babka.

Oprócz potraw, ważne są też ozdoby: WIERZBOWE BAZIE, symbol Niedzieli PalmowejBUKSZPAN, nadzieja chrześcijan na zmartwychwstanie i wieczne życie.


Święconka zapewnia pomyślność, zdrowie, dostatek!



sobota, 14 marca 2015

Góralski strój ludowy, kobiecy.



Górale (mieszkańcy terenów górskich i podgórskich), dzielą się umownie na grupy etnograficzne. Podział taki jest oparty na różnicach w kulturze ludowej i różnicach dialektalnych. Różnice te są również widoczne w stojach ludowych.



Strój góralek składał się z gorsetu, szytego z różnych tkanin, nakładanego na koszulę. Dobór materiału zależał od zamożności kobiety. Najczęściej noszono gorsety aksamitne, zwykle podszyte lnianym płótnem. W późniejszym okresie zdobiono je różnokolorowym haftem, najczęściej koralikowym. Popularny był kwiat lilii, szarotki, chryzantemy i dziewięćsiłu. 


Gorset sięgał do pasa i  podkreślał kształt figury. Później miał doszyte kaletki. Obecnie jest sznurowany  przy pomocy długiej, zazwyczaj czerwonej wstążki, którą związuje się na dole w kokardę. Jej długie końce swobodnie spadają na spódnicę.



Spódnice szyto z tkanin wełnianych lub tybetu, szerokie, gęsto marszczone, o kolorowych motywach kwiatowych. Starsze kobiety nosiły farbanice, (spódnice z farbowanego lnianego płótna), w kolorze niebieskim lub granatowym. Dla nadania objętości spódnicy, noszono białą halkę zwaną fartuchem. Dawniej mężatki i panny nosiły na głowie chustki. Mężatki przysłaniały nimi głowę, a panny nosiły je w chłodne dni. Ich liczba świadczyła o zamożności kobiety.


Koszule szyto z fabrycznego lnianego płótna, miały one szerokie i proste rękawy, pod szyją wykładany kołnierz, często haftowany białymi nićmi. Bogato zdobiono również mankiety.



Kobiety niezależnie od wieku i stanu cywilnego ozdabiały strój biżuterią. Najcenniejsze były czerwone naturalne korale. Na nogi zakładały kierpce.