Rzeźba, w dawnej kulturze ludowej miała
charakter sakralny i jednocześnie pełniła funkcje użytkowe –
figury świętych były medium pośredniczącym w kontaktach między człowiekiem i
światem pozaziemskim. Figury patronów i świętych miały, w wierzeniach ludu,
zdolność wpływania na rzeczywistość. Poszczególnym świętym i patronom
przypisywano szczególne zdolności, np. Jan Nepomucen strzegł przed powodzią i
gradobiciem; przed pożarem chronił św. Florian, na Podlasiu św.
Agata, a w Wielkopolsce św. Wawrzyniec, przed piorunami św. Barbara; przed
morowym powietrzem chronili ludzi św. Sebastian i św. Rozalia, a zwierzęta chronił – św. Roch. Kapliczki, natomiast
oprócz funkcji magicznych, spełniały też funkcję znaków orientacyjnych dla
podróżujących; stawiano je po kilka lub nawet kilkanaście na obszarze każdej
osady, przy drogach, mostach i wśród pól.
Rzeźba
ludowa, w przeciwieństwie do innych dziedzin sztuki ludowej np. stroju lub
dekoracji wnętrz, nie służyła manifestowaniu odrębności
regionalnej, dlatego też różnice rzeźb z różnych regionów polegają
zwykle na preferencji określonych tematów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz